آویشن در یونان باستان و روم باستان شناخته شده بود (سربازان برای به دست آوردن قدرت در آب دم کرده آویشن غسل می کردند).
سپس آویشن خارجی را پرورش دادند و به عنوان ادویه استفاده کردند. مصریان از آن به عنوان جایگزین عطر و همچنین برای مومیایی کردن مردگان استفاده می کردند.
در قرن یازدهم به لطف راهبان بندیکتین، آویشن خارجی در سراسر اروپا گسترش یافت. آویشن در نوار شمالی و مرکزی بخش اروپایی روسیه، بلاروس، ارمنستان، تا حدی در اورال، در سیبری و قزاقستان، در کریمه، در امتداد حومه جنگل های کاج رشد می کند. به صورت وحشی در جنوب اروپا یافت می شود.
ارتفاع آویشن خارجی به 20 تا 40 سانتی متر می رسد و از اردیبهشت تا مرداد با گل های سفید یا بنفش شکوفا می شود. جعبه های میوه با چهار آجیل قهوه ای سیاه که در اوت سپتامبر می رسند. آویشن بوی مطبوعی و طعمی تلخ دارد.
از برگ آویشن خارجی به عنوان ادویه در صنایع آشپزی، کنسرو سازی و مشروب سازی استفاده می شود. آویشن بخشی از ترکیب ادویه جات است که با نام “هرب دو پروانس” شناخته می شود.
بو و طعم غذاهای سبزیجات به ویژه سیب زمینی و کلم را بهبود می بخشد. آویشن خارجی در پختن گوشت خوک، بره، ماهی، سوپ عدس، نخود و لوبیا غیر قابل تعویض است.
آنها را با مرغ، شکار، غذاهای کله پاچه چاشنی می کنند. آویشن برای دود کردن غذاها و ترشی سبزیجات محبوب است.
اسانس آویشن خارجی در لوازم آرایشی و بهداشتی برای عطرسازی صابون ها، رژلب ها، کرم ها، خمیردندان ها استفاده می شود. اگر آویشن را روی لباس در کمد بگذارند شب پره را دفع می کند.
این گیاه به طور گسترده ای در باغبانی زینتی برای باغ های سنگی استفاده می شود.
گیاه آویشن خارجی حاوی 30 درصد اسانس تیمول است. این گیاه حاوی تانن، تلخی، مواد معدنی، صمغ، رنگدانه های آلی، اسید اولئیک است. وجود این اجزاء گیاه آویشن را در تعدادی باکتری کش قرار می دهد.
برای مصارف دارویی از شاخه های برگ دار (علف آویشن) استفاده می شود. در طب عامیانه از آویشن خارجی برای غرغره کردن، سیاه سرفه و برونشیت، آسم برونش استفاده می شود.
در تهیه پودر و خمیر، شربت، جوشانده، عصاره، چای دارویی، قرص سرفه، تنتور برای آرامش اعصاب و غیره استفاده می شود.
